Uzak Dur Simdilik Benden

Etrafımdaki insanlar farkında değil hiçbir şeyin.Aralarında gezinen dolanan,benim gördüğüm güneş ışınlarının,tenlerindeki yanmanın,suratlarındaki siyah noktaların yağlandırdığı dudaklarını,her adım atınca kaç metreküp havayı ezdiklerini,sigaralarından yayılan dumanın kaç metre uzakta kana karıştığını,ellerinin içinde bulunan çizgilerin Tanrı’nın onlara uzattığı iplerinin olduğunu,konuştukları dudakların ne zor bir içsel çığlığın eseri olduğunu ben biliyorum.Ben insanların her hareketini,doğadaki her hareketin ne gibi bir durum üzerinde ne tepki gösterdiğini biliyorum.Ben birçok bilimsel değil doğanın yasaları ve Tanrı’nın yarattığı bizim yolunu izlediğimiz spirütelliğin yansımasıyım.Ben emekliye ayrılmış bir peygamberin soyunda geliyorum,Tanrı’nın dudaklarından yanağıma bir öpücük kondurduklarını gördüm,doğmadan önce,içime ruhu üflemeden önce bana masal anlatmadı,bunu yeğleseydi bir masalın karakteri olarak hayatta kendimi mutlu edecek ve gerçekleri algılama şeklimi o düzeyde yapacaktı fakat Tanrı beni sevdiğini ve kulağıma fısıldadığı birkaç sözcüğüyle dünyaya geldim.Bu cümlelerin arayışı içindeyim.Etrafımda aynı güneşin sıcaklığını hissettiğimizi sanan insanlar var.Bu küçümseme değil,algımın açıklığına bir estetik eleştiri.Ben Tanrı’nın varlığına sonsuza kadar inanıyorum ve onu her konuda her içime kulağıma sanıma,uzuma,uzamıma anlatmak istediği ruha tembihlemek istiyorum.Ben atalarımın kodlarıyla dünyaya gelecek kadar tam bir insan olmadım.Benim vasfımı bir ateşin içinden,bir mağarada,bir su üzerinde anlatmadı.Ben bir dinsel anlatım biçimi değildim.Beni aynada gördü,beni uykuda yakalamadı,beni uyanıkken,insanlar arasında konuşturmaya başladı.Benim konuşma şeklimi defalarca uyarmasına rağmen,daha sivri-daha yalınlıktan defalarca kerelerce uzak,yeterince,uzun bir koşu sonrası,bir bulutun ne kadar bir kum tanesinin ehli üzerinde bildirmek istedi.Bana bir sancı yarattı,bana bir inancın sistemleri arasındaki çarkın bir dişlisindeki yağ görevi verdi.Ben insanlar arasında gezen,onların düşüncelerinde dolaşan,bir kural üzerine,defalarca kılık değiştiren,hem iyiyi hem kötüyü defalarca da inanca bağnazca bağlanan biri olarak yarattı.Benim yaratım şeklim ve dünyaya gelmiş geçmiş olmam,bir sonraki,bir sonraki,defalarca,kerelerce,sanrılarca,uydurduğum hikayelerce,salıncaklarca,kumlarca,ağlayan çocuklarca anlatılmayacak fakat yaşayacak bir cümle olarak verildi.
Bana melek olmak ister misin diye soruldu?Buna inanmayacaksınız,ben bazen melek olduğumu hissediyorum,kanatlarım var,sevdiğim rengi bilir Tanrı.Gölgeler arasında ya da yalnızlığımda bu kanatlar bazen,bedenimi yaralar.Melek olmak istemediğimi söyledim.Melek olsam vasfım ne olacaktı ki,benim vasfım acizlik,yeterince sığdırılmamış bir ruh ile nasıl donatılabilirdi ki aksak bir meleğin sözcükleri.Ben insanları sorgulayamazdım ki,ya da yardım ederken kaybolmak üzerine gittiğim bir sözcüğün yanılsamasına düşer ve kendimden utanırdım,ben beceremezdim melek olmayı.Neden diye bile bile sordu,o kendi yarattığını biliyordu fakat cümleyi duymaktan hoşnuttu.Tanrı her şeyi bilir fakat duymak ister.O neden yarattıklarıyla hoşnut olmasın ki.Ben senin yarattığın bir cümle değilim.Ben bir bitiş ya da başlangıç da değilim,bana düşünce ver,ben adım atmak için debeleneyim.Cevabım şu,Melek olamazdım.Yarattıkların yanında acizken,sana nasıl bunları sert bir şekilde söylerdim.Bu kadar acıyı kaldıramazdım.Sırf,bana verdiğin özgürlük ile sana yazı biçiminde ibadetimi yapmak için vazgeçtim,dedim.Sana küsüm,Seni seviyorum Tanrım!Uzak dur şimdilik benden.